میزان جذب آب در سنگ مقدار آبی است که سنگ بر حسب درصد وزن خشک خود جذب می کند. میزان جذب آب در سنگ ها بسیار متفاوت می باشد اما به طور کلی جذب آب در سنگ های آذرین همچون گرانیت ها بسیار کم است. اما سنگ های اهکی و ماسه سنگ ها میزان جذب آب بالایی دارند.
ارتباط تخلخل ها با میزان جذب آب
تخلخل نشان دهنده حجم فضاهای خالی موجود در سنگ است لذا سنگ با تخلخل کم درصد کمی آب را جذب می کند و سنگی با تخلخل بالا مقادیر بالایی از آب را جذب می کند و در خود نگه می دارد.
باقی ماندن اب در سنگ بستگی به ابعاد و شکل تخلخل ها نیز دارد. اگر منافذ کوچک باشند به علت خاصییت مویئینگی، آب بیشتری را جذب می کنند. اگر منافذها بزرگ باشند آب راحتتر می تواند خارج شود به همین دلیل گاهی ممکن است علی رغم تخلخل بالا درصد پایینی از جذب آب را داشته باشیم.
تاثیر جذب بالای آب بر سنگ
جذب بالای آب در سنگ ها باعث پوسیده و فرسوده شدن آن ها می شود و طول عمر سنگ ها را کاهش می دهد. این نوع سنگ ها اصولا به دلیل تخلخل بالا به اصطلاح پوک هستند و مقاومت فشاری پایینی دارند و زودتر خرد می شوند. آب درون این منافذ باقی می ماند و در هوای سرد و زمستان ها دچار یخ زدگی می شود و چون حجم یخ بیشتر از مایع آن است دچار انبساط درونی می شود و در نهایت به ایجاد ترک در سنگ منجر می شود.
درصد جذب آب در سنگ های ساختمانی
به صورت کلی سنگ های مورد استفاده در ساختمان باید جذب آب کمی داشته باشند و مطابق استاندارد ASTM97 حداکثر جذب آب در آن ها باید 0.2 باشد تا مورد قبول واقع شود.
نحوه کاهش درصد جذب آب
درصد جذب اب در سنگ ها را می توان با استفاده از فناوری نانو تکنولوژی یا به اصطلاح water proof یا ضدآب کردن سنگ، کاهش داد.پوشش نانو با توجه به پایه حلال آن به دوشاخه نانوپوششی برپایه آب یا نانوپوششی بر پایه نیمر تقسیم می شود. اگر پوشش دهی بر پایه تینر باشد قیمت بالاتری دارد، اما علاوه بر ضد آب کردن سطح سنگ قابلیت پولیش کاری نیز دارد و سطح سنگ را براق و زیبا می کند.
این پوشش ها تاثیر دائمی نخواهد داشت و حداکثر پس از گذشت 4 الی 5 سال مجدد باید پوشش دهی شود.
